Κάποτε στην Α' Εθνική (Κυριακή, 1η Απριλίου 1979)

Εφημερίδα 'Μακεδονία' (φύλλο Τρίτης 3.4.1979)

Το 20ο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής στο κρισιμότερο σημείο του - τρεις "μνηστήρες" για τον τίτλο - τέσσερις παλεύουν για μία θέση στην -επόμενη- επαγγελματική διοργάνωση.

 (Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Πριν από 46 ολόκληρα χρόνια, την Κυριακή 1η Απριλίου του 1979 και μετά τους αγώνες της 26ης ημέρας το τελευταίο ημί-επαγγελματικό πρωτάθλημα (που ουσιαστικά ήταν ακόμη ερασιτεχνικό για τους περισσότερους συλλόγους...) της Α' Εθνικής κατηγορίας βρισκόταν σε σημείο καμπής. Ενώ απέμεναν οκτώ αγωνιστικές για τη λήξη της σεζόν, αρκετές ομάδες ανταγωνίζονταν σκληρά είτε για τον τίτλο (που τον διεκδικούσαν επί ίσοις όροις ο Ολυμπιακός Πειραιώς, ο Άρης Θεσσαλονίκης και η Α.Ε.Κ.) είτε για μία θέση στην κατηγορία. 

Οι Ανδριανόπουλοι του Ολυμπιακού

Με αφορμή την συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυση του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς, όπως είναι ο πλήρης τίτλος της ομάδας του μεγάλου λιμανιού, σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα στην θρυλική επιθετική πεντάδα των αδελφών Ανδριανόπουλων που υπήρξαν οι ιδρυτές και οι βασικοί συντελεστές στην καθιέρωση της ομάδας. Με την αγωνιστική και μετέπειτα με τη διοικητική τους συνεισφορά, έχτισαν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχτηκε ώστε να εξελιχθεί σε μία από τις δημοφιλέστερες της Ελλάδας.

Τα οκτώ αδέρφια Γιάννης, Γιώργος, Αριστείδης, Ντίνος, Βασίλης, Λεωνίδας, Στέλιος και Σταύρος γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον Πειραιά. Ο πατέρας τους, ο μπάρμπα-Αντρέας, με καταγωγή από την Τρίπολη, ήταν έμπορος αποικιακών ειδών. Η μητέρα τους, η Ελένη Κομνηνού, ήταν από το Ναύπλιο. Πάτερ φαμίλιας παλαιών αρχών κι επηρεασμένος κι από την αρνητική προδιάθεση για το ποδόσφαιρο των καθηγητών του ιδιωτικού σχολείου «Σταυριανού» που έστελνε τα παιδιά του, ο πατέρας τα κυνηγούσε, όταν πήγαιναν για μπάλα στην πλατεία Αλεξάνδρας, την οδό 2ας Μεραρχίας και σε άλλες γειτονιές, τις Κυριακές μετά από τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Ένας ακόμα λόγος δυσφορίας, ήταν οι φθορές στα παπούτσια και τα πολιτικά ρούχα με τα οποία έπαιζαν, καθώς δεν έβρισκαν αθλητικό εξοπλισμό. Ώσπου φτάσανε στα αυτιά του τα εγκωμιαστικά κοινωνικά σχόλια που λέγονταν για τα παιδιά του κι άλλαξε τελείως διάθεση.

Αλλά κι αργότερα, όταν πια έπαιζαν στον Ολυμπιακό, δυσφορούσε αν έλειπαν από το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Όπως αφηγείται ο Λεωνίδας [εφ. Τα Νέα, 5.3.2011]:

«Ένα Πάσχα η πεντάδα απουσίασε για αγώνα του Ολυμπιακού στην επαρχία. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ο πατέρας µου έκανε να µας μιλήσει έναν μήνα γιατί θεωρούσε ότι τα καλά παιδιά όφειλαν να περάσουν μαζί µε την οικογένειά τους το Πάσχα».

Αλέκος Αλεξιάδης: το χρυσό κεφάλι του Άρεως

Αλέκος Αλεξιάδης (1945-2025)

Σπουδαίος φορ, για πολλούς ο κορυφαίος παίκτης του Άρεως των δεκαετιών ’60 και ‘70 κι ένας από τους κορυφαίους στην ιστορία του συλλόγου. Υπήρξε χαρισματικός σκόρερ και εξαιρετικός κεφαλοσφαιριστής με 38 γκολ-κεφαλιές. Πέτυχε 134 γκολ στις 15 σεζόν (1962-1977) που έπαιξε στην Α΄ Εθνική, χωρίς να υπολογίσουμε τα γκολ στα ματς του κυπέλλου, των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και του Βαλκανικού κυπέλλου. Οκτώ φορές σκόραρε πάνω από δέκα γκολ ανά σεζόν. Παραμένει μέχρι σήμερα ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του Άρεως με 129 γκολ.

Υπήρξε μέλος της μεγάλης ομάδας που είχε δημιουργήσει ο σπουδαίος Γιουγκοσλάβος κόουτς Μίλοβαν Τσίριτς (1918-1986) στα τέλη της δεκαετίας ’60. Είχε συμπαίκτες τους: Νίκο Χρηστίδη, Θεόδωρο Πάλλα, Κώστα Παπαϊωάννου (1945-2024), Άγγελο Σπυρίδωνα, Χρήστο Ναλπάντη, Μανώλη Κεραμιδά, Τάκη Λουκανίδη (1937-2018), Βαγγέλη Συρόπουλο (1944-2002) κι αργότερα τους Γιώργο Φοιρό, Κώστα Δράμπη, Γιάννη Βένο, Νίκο Κασάπη, οι περισσότεροι εκ των οποίων, όπως κι αυτός, κατάφεραν να φορέσουν τη φανέλα με το εθνόσημο, έστω για λίγες φορές, μιας και προτεραιότητα για τους εκλέκτορες είχαν οι παίκτες των συλλόγων της πρωτεύουσας. Αν και ο ίδιος απαντούσε πως την εποχή του υπήρχαν μεγάλοι παίκτες σε όλες τις ομάδες, όπως ο Σιδέρης, ο Δέδες, ο Μ. Παπαϊωάννου και δεν ήταν εύκολο να παίξει κάποιος στην Εθνική.

Με τον Άρη κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 1970, επικρατώντας του ΠΑΟΚ με 1-0 στον τελικό που έγινε στο Καυτανζόγλειο και το επόμενο έτος το Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδος, επικρατώντας στον διπλό τελικό επί του Πεζοπορικού Λάρνακας (1-0 και 2-2).

Κάποτε, στη Β’ Εθνική!

Μία αναδρομή στα «πέτρινα χρόνια» της θρυλικής κατηγορίας.

(Επιμέλεια - παρουσίαση: Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Η ελληνική Β’ Εθνική, όπως τουλάχιστον τη μάθαμε και τη ζήσαμε εμείς οι παλαιότεροι ποδοσφαιρόφιλοι, ήταν κάποτε -κατά την προσωπική μου εκτίμηση- το πιο συγκλονιστικό πρωτάθλημα της χώρας μας, περισσότερο ακόμη κι από την Α’ Εθνική. Τη δεκαετία μάλιστα του ’80, όταν είχε ήδη καθιερωθεί ο επαγγελματισμός (μόνο στην μεγάλη κατηγορία) υπήρχε ένα ιδιαίτερο κλίμα σε αυτήν, το οποίο τονιζόταν με έμφαση τόσο από τα «ξερά» της γήπεδα, όσο και από τις φανατικές εκδηλώσεις των οπαδών στις εξέδρες. Σε αντίθεση με τη «βιτρίνα» της Α’ Εθνικής (που και αυτή, ασφαλώς είχε τα αδύνατα σημεία της…) στο δεύτερο τη τάξει πρωτάθλημά μας σημειώνονταν πολλά απρόοπτα γεγονότα, όπως μεγάλης έκτασης επεισόδια, σοβαροί τραυματισμοί παικτών, πολλές απόπειρες δωροδοκίας, τιμωρίες – αποκλεισμοί γηπέδων αλλά και διάφορες επιμέρους αυθαιρεσίες των εκάστοτε παραγόντων, που κρατούσαν –είναι αλήθεια- το ενδιαφέρον των φιλάθλων αμείωτο, μέχρι και την τελευταία αγωνιστική. Αυτό ήταν εν ολίγοις το αλησμόνητο σκηνικό που επικρατούσε σε εκείνο το «west side story» του ποδοσφαίρου μας, που κακά τα ψέματα, είχε τη δική του ξεχωριστή γοητεία.  Ας κάνουμε μία νοσταλγική, λοιπόν βουτιά, σε αυτή την αξέχαστη εποχή!

Θρήνος στο ελληνικό ποδόσφαιρο: "Έφυγαν" μαζί οι Ανδρέας Σταματιάδης και Μίμης Δομάζος!

 

(Του Νίκου Δ. - Θ. Νικολαΐδη)

Μέσα σε 24 ώρες το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε δύο από τις μεγαλύτερες "σημαίες" του και έτσι έγινε πιο φτωχό, καθώς ο Γενάρης μας στέρησε για πάντα τον Ανδρέα Σταματιάδη της Α.Ε.Κ. και το Μίμη Δομάζο του Παναθηναϊκού. Στις 23 του μήνα και μετά από σύντομη νοσηλεία απεβίωσε ο εμβληματικός πρώην αρχηγός της "Ένωσης" σε ηλικία 89 ετών και μία μέρα μετά, ακριβώς στα 83 του χρόνια, τον ακολούθησε αναπάντεχα στην αιωνιότητα ο "στρατηγός" και θρύλος ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας Μίμης Δομάζος. Να θυμίσουμε εδώ ότι το 2025 ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς, αφού την πρωτοχρονιά έφυγε από τη ζωή και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της Καλαμάτας Γιώργος Μπιστικέας (84 ετών).